Ενδομητρίωση: Ο ύπουλος εχθρός της γονιμότητας

Η ενδομητρίωση απασχολεί ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Ενοχοποιείται για προβλήματα υπογονιμότητας και συχνά δε δίνει συμπτώματα. Πώς θα την αναγνωρίσουμε και θα την αντιμετωπίσουμε;

Η ενδομητρίωση παρουσιάζεται όταν το ενδομήτριο, δηλαδή ο ιστός που φυσιολογικά επενδύει το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας και αποκολλάται κάθε μήνα μαζί με το αίμα της εμμήνου ρύσης, αναπτύσσεται έξω από αυτήν. Συνήθως προσκολλάται σε όργανα της πυελικής περιοχής, όπως στις σάλπιγγες, στις ωοθήκες ή πίσω από τη μήτρα. Κάποιες φορές επεκτείνεται στο έντερο και την ουροδόχο κύστη. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει και σε μέρη του σώματος που είναι μακριά από τα γεννητικά όργανα (πνεύμονες, εγκέφαλος, ακουστικός πόρος, βλεννογόνος της μύτης).

Στα σημεία όπου εγκλωβίζεται το ενδομήτριο δημιουργούνται κύστες (ενδομητριωσικές εστίες) με αίμα και μέγεθος από μερικά χιλιοστά έως κάποια εκατοστά. Οι κύστες αυτές αιμορραγούν κατά την έμμηνο ρύση, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να φύγουν από το σώμα. Έτσι, προκαλούν φλεγμονή και δημιουργούν ουλώδη ιστό (συμφύσεις), που συνδέουν τα ζωτικά όργανα μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, τα όργανα κολλάνε μεταξύ τους και ακινητοποιούνται. Το αποτέλεσμα είναι οι φυσιολογικές κινήσεις τους (π.χ. οι κινήσεις των σαλπίγγων και των ωοθηκών κατά την ωορρηξία, οι κινήσεις του εντέρου, οι κινήσεις κατά τη σεξουαλική επαφή) να προκαλούν έντονο πόνο.

Το πιο συχνό σύμπτωμα είναι οι έντονοι πόνοι και κράμπες στην κοιλιά λίγο πριν από την περίοδο και κατά τη διάρκειά της (δυσμηνόρροια). Άλλες ενδείξεις μπορεί να είναι ο πόνος χαμηλά στην κοιλιά και πίσω στη λεκάνη εκτός της εμμήνου ρύσης, ακόμη και σε καθημερινή βάση. Ακόμη, ο πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή (δυσπαρευνία), η μεγάλη απώλεια αίματος κατά την περίοδο που συνήθως διαρκεί για 7 ή περισσότερες ημέρες, ο μικρός κύκλος (25 ημέρες ή λιγότερο), οι γαστρεντερικές ενοχλήσεις (διάρροια, δυσκοιλιότητα, μετεωρισμός), η επώδυνη και συχνή ούρηση, ακόμη και το αίσθημα κόπωσης. Πάντως, η έκταση της πάθησης δε σχετίζεται με την ένταση του πόνου. Συμβαίνει, δηλαδή, γυναίκες με έντονο πόνο να έχουν μικρές εστίες ενδομητρίωσης ή γυναίκες χωρίς απολύτως κανένα σύμπτωμα να έχουν βαριά ενδομητρίωση.

Υπολογίζεται ότι το 10-15% των γυναικών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία ταλαιπωρούνται από ενδομητρίωση. Επιπρόσθετα, έχει παρατηρηθεί ότι εκδηλώνεται συχνότερα στις ηλικίες μεταξύ 25-40 ετών, δηλαδή αρκετά χρόνια μετά την έναρξη της εμμηνορρυσίας. Η κληρονομικότητα φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμφάνισή της. Μάλιστα, έχει διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό έχουν δεκαπλάσιο κίνδυνο να την εμφανίσουν και οι ίδιες. Επίσης, περισσότερες πιθανότητες να την εκδηλώσουν έχουν και γυναίκες με ανατομικές ανωμαλίες στα γεννητικά όργανα.

Από τα σοβαρότερα προβλήματα της ενδομητρίωσης είναι η υπογονιμότητα. Εκτιμάται ότι το 40% των γυναικών που έχουν διαγνωστεί με ενδομητρίωση έχουν προβλήματα υπογονιμότητας. Έχει παρατηρηθεί ότι μία στις τρεις γυναίκες με πρόβλημα υπογονιμότητας πάσχει από ενδομητρίωση. Συνήθως, μετά τη θεραπεία η γονιμότητα αποκαθίσταται και η εγκυμοσύνη επιτυγχάνεται.

Όλα όσα θέλετε να μάθετε για την εξωσωματική γονιμοποίηση, αναφέρονται αναλυτικά και στην σχετική ενότητά μας.

Ο γιατρός, αφού πάρει ένα λεπτομερές ιστορικό, προχωρά σε γυναικολογική εξέταση, ώστε να αποκλείσει άλλες αιτίες με παρόμοια συμπτώματα (π.χ. απλές κύστεις). Το ενδοκολπικό υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία δίνουν αξιόπιστες πληροφορίες, ωστόσο η μόνη σίγουρη μέθοδος διάγνωσης είναι το χειρουργείο (λαπαροσκόπηση και ιστολογική εξέταση). Αντίθετα, ο δείκτης CA 125, που ελέγχεται με αιματολογική εξέταση, δεν είναι αξιόπιστος, αφού δεν αυξάνεται πάντα. Όταν γίνει η διάγνωση, ο γιατρός είναι σε θέση να γνωρίζει και την έκταση της νόσου. Υπάρχουν τα στάδια 1, 2, 3 και 4, που αντίστοιχα αναφέρονται σε ελάχιστη, ελαφριά, μέτρια και βαριά ενδομητρίωση.

Μετά τη θεραπεία της ενδομητρίωσης, συχνά, συστήνεται η λύση της εγκυμοσύνης. Στο διάστημα αυτό, σταματά η ωορρηξία και η περίοδος, ενώ συμβαίνουν ορμονικές αλλαγές. Έτσι, οι ενδομητριωσικές εστίες συρρικνώνονται και γίνονται λιγότερο επώδυνες. Ωστόσο, δεν φεύγουν. Μετά τον τοκετό και τον θηλασμό τα συμπτώματα επιστρέφουν και πολλές φορές είναι εντονότερα σε σχέση με πριν.

Όλα όσα θέλετε να μάθετε για την ενδομητρίωση, κατευθείαν από το γιατρό Δρ. Ευάγγελο Σακκά: